Sneeuw

Sneeuw

Sneeuw (2017) (foto Jonker)

Samen met Lief L. loop ik door de grote hal van het ziekenhuis naar buiten.

De ruimte lijkt gezelliger dan de vorige keren dat ik hier liep en ik vraag me af of dat door mijn opgeluchte gemoed komt.

 

Een eerder beeld van de hal -nu bijna twee maanden geleden- staat mij nog helder voor ogen: angstwekkend groot en akelig leeg.

Buiten sneeuwt het overtuigend, alles onherkenbaar wit. Een klein sneeuwschuivertje met grote koplampen lijkt met een hopeloze taak bezig.

 

Tien over drie is het. 03.10 wel te verstaan en het is inmiddels zondag.

De buren hadden gezegd dat we in nood ook ’s nachts mochten bellen, maar dit vind ik geen nood. Er bestaan immers taxi’s.

 

Alleen niet hier en niet nu.

Een taxi regelen onder bijzondere omstandigheden laat ik normaal gesproken vol vertrouwen over aan mijn kordate L., maar die heb ik nou toevallig zojuist achtergelaten aan een druppelinfuus met vocht en twee soorten antibiotica en twee zuurstofslangetjes in de neus, dus dat gaat even niet.

 

Vijf uur daarvoor had de buurman ons naar de Eerste Hulp gereden.

Onderweg had ik me schuldig gevoeld tegenover L. die gewoon thuis wou blijven.

Als je ziek bent, lig je per slot van rekening graag in je eigen bed.

En als je héél ziek bent, lig je héél graag in je eigen bed.

En op je allerziekst heb je daarover niks meer te vertellen, dus had ik de dokterspost weer gebeld.

 

‘Nou gaan we alleen maar naar de Eerste Hulp  omdat i k het met jou niet aandurf’.

Daar dachten ze in het ziekenhuis anders over – ‘nee, u bent niet voor niks gekomen’- want ze vonden een heleboel goede redenen om mijn lief daar voor onbepaalde tijd vast te houden, op bovengenoemde wijze geborgd en gezekerd.

 

Een taxi dus. Met trillende handen zoek ik het papiertje dat ik thuis op het laatste moment in mijn tas had gestopt.

‘De wachttijd is op dit moment vijf kwartier, mevrouw, het spijt me’. Ruimhartig geeft de centralist me het nummer van een concullega. Die heeft een nog langere wachttijd.

Terug naar taxi 1 die ik in lijdzaamheid ga zitten afwachten.

Terwijl ik als tijdverdrijf deze column in mijn hoofd begin te schrijven, zie ik na 10 minuten een ander levend wezen door de ruimte op mij af komen, iemand van de beveiliging.

‘Uw taxi staat bij de Eerste Hulp, maar hij komt nu naar u toe’.

Ik denk dat ik droom, maar de wonderen zijn de wereld dus nog niet uit.

 

‘Sorry, ik had me vergist, u had inderdaad gezegd hoofdingang’.

En als ik blijk geef van mijn verbazing over de kortere wachttijd: ‘Ik heb aangebeld bij de vorige klant, maar die was er niet’.

We laten de lege hal nog leger achter en langzaam rijden we naar mijn bed thuis, achter stappers die de uitdaging ‘sneeuw-alcohol-fiets’ zijn aangegaan.

Thuis geef ik de plantjes water en dat vind ik zelf ook raar.

 

Vijf dagen lang werd de grote hal na ieder bezoekuur wat minder angstaanjagend.

En vanaf vandaag heeft het ziekenhuis weer een leuke hal.

Want L. is genezen verklaard.

En buiten is het lente.

 

 

 

Eetgeluiden

Eetgeluiden

Eetgeluiden (2017) (ill. pixabay)

“Wat jij hebt is een ziekte”.

Omdat ik op dat moment half bewusteloos naar de koffiezetter slof, denk ik dat hij dát bedoelt: ochtendziekte. Daar leed, naar eigen zeggen, mijn moeder ook aan.

“Dat je niet tegen eetgeluiden kan, dat is een aandoening”. Behulpzaam reikt Lief van mijn Leven L.  mij het ochtendblad aan. Hoor ik ook enige triomf?

 

Het staat in de krant, dus het is waar: misofonie, heet het. Met tegenzin bekijk ik het artikel, er staat ook iets van een poli op het AMC, afdeling psychiatrie.

Wel ja joh, ik ben niet alleen ziek maar ook knettergek.

 

Chips, dat is het ergste, denk ik.

Het binnensmonds kauwen gaat nog wel: dat is gedempt geluid, mits de lippen gesloten zijn natuurlijk.

Nee, het is die grauwende knauw waarmee het krokante kunstwerkje door de gemiddelde chipsconsument gelijk bij aankomst door de haag der tanden en kiezen verslonden wordt, de mond ver geopend zodat geen detail van het proces voor oor en oog verloren gaat.

En…. er-zit-een-grom-me-tje-bij, ik zwéér het.

De Appel is een goede tweede. (Daar kan zo’n heerlijke vrucht zelf niks aan doen, natuurlijk.)

De mond van de appel-eter werkt zich als een luidruchtig minigraafmachientje naar het klokhuis toe, en dat in een tempo alsof er iemand onder het puin vandaan moet worden gehaald.

 

Er is meer, maar ik bespaar het u want wie weet is het besmettelijk en dan zou er al gauw een wachtlijst kunnen ontstaan voor de poli Misofonie en dan duurt het weer zo lang voordat ik geholpen word.

 

Er zal toch ook wel een begripvolle opvang voor de familie van de patiënt zijn? Want die worden behoorlijk in hun normale doen en laten aangetast en moeten in sommige gevallen ongekende woedeaanvallen verdragen, zoals te lezen valt in dit artikel in de VPROgids.

Ik heb wel een suggestie.

 

Vroeger kwam mijn ziekte namelijk niet voor.

Want toen had je nog tafelmanieren.

Niet met open mond eten en zeker niet met volle mond praten.

Niet drinken als je nog eten in je mond hebt: ‘niet metselen!’, ik hoor het mijn vader nóg zeggen.

Niet slurpen en alleen met een hand ervoor over de hete soep blazen.

En zo voort en zo verder.

 

Daarom voor de slachtoffers van misofoniepatiënten een ouderwets goed boekje: ‘Hoe hoort het eigenlijk?’

Ter preventie van een vreselijke aandoening met vreselijke gevolgen voor de omgeving.