Vitamine L

Vitamine L

Diagnoses op het gebied van ontwikkelingsproblemen van kinderen kunnen heel nuttig zijn. Jammer van de gedachte dat ‘de patiënt’ dan voortaan in een hokje blijft en met een etiketje op het voorhoofd door het leven moet. Dat is niet zo: kinderen worden behandeld en de kennis om dat goed te doen wordt steeds groter.

Het probleem zit bij dát deel van het publiek dat een etiketje op een kind ziet en zonder enige kennis van zaken een oordeel velt, variërend van ‘modeziekte’ en ‘onzin, gewoon opvoeden, geef ze maar even aan mij’ tot ‘zielig’. Dat maakt dat een ander deel, niet zelden de naaste van een kind, gaat twijfelen aan de zin van een diagnose. En daarmee het kind en zichzelf een behandeling ontzegt.

Het valt, weet ik uit ervaring, natuurlijk niet altijd mee om die gemêleerde groep kinderen met normale eigenschappen -maar dan in het kwadraat- een beetje in balans te krijgen, zodat het voor iedereen en vooral voor henzelf wat leuker wordt allemaal. Maar ik had een verstandige collega, toen ik in het speciaal onderwijs werkte. Als we elkaar aankeken omdat we het even niet meer wisten, zei ze ‘ach, wat ze nodig hebben is gewoon vitamine L, dat doet wonderen’.  En zo was het en zo is het.

Misschien handig om te vermelden dat de L voor liefde stond. En staat. Maar ik ben genoodzaakt hierbij te vermelden dat wij ons er destijds  niet even van afmaakten door met onze handen een hartje te vormen. En dat we ook niet -kritiekloos- in het gezelschap verkeerden van mensen die de woorden liefde en vrijheid meenden kracht te moeten bijzetten met fietskettingen en startkabels om het bevoegd gezag te meppen. Die wekelijkse kapers van de liefde, daar heb ik het inderdaad over.

Voor de goede balans slik ik nu ook een beetje Vitamine Z (=Zijn ze nou helemaal belazerd).

Ik ken ze niet persoonlijk en het zal allemaal wel weer heel goed bedoeld zijn van deze zelfcentrale medemens, maar voorlopig neem ik mijn vrijheid om te bedanken voor hun liefde. Ben al voorzien.

 

 

2 gedachten over “Vitamine L

  • 12 januari 2022 om 15:03
    Permalink

    Het stoornisdenken ervaar ik zelf wel als een probleem. Hoe vaak ik er al niet tegenaan ben gelopen dat men vervolgens elk wissewasje aan de stoornis ophangt om er vervolgens bij te zeggen ‘ja, kan hij niks aan doen’. Dat is dan weer de andere kant van de medaille; en een kind wordt een ‘gevalletje’.
    Andere kinderen worden gekend en erkend als individuen met talenten of leuke eigenschappen en die ene is verworden tot de stoornis.

    Wat ik ook zie gebeuren in de kinderopvang of op scholen: je krijgt er volgend jaar een adhd’er en een laag IQ’tje bij. Hallo…?

    Beantwoorden
    • 12 januari 2022 om 16:52
      Permalink

      Ja, dat is wat ik bedoelde met hokjesdenken door buitenstaanders. Maar jij bedoelt dat dat ook door (mede)opvoeders gebeurt? Dat is een gevaar ja.

      Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Noor Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *