De top
Sommige mensen wonen hoog in de bergen. Ik weet niks over hun bewustzijn, maar vraag me af of ze met dat uitzicht denken alles te kunnen zien. Of in ieder geval denken het overzicht te hebben. Of gewoon blij zijn met de afstand tot dat gedoe beneden.
Zelf heb ik een paar keer op het dak van de wereld gezeten, als gast dan. In de tijd dat mijn buik, oren, hart, longen en vooral benen zich proberen te verzoenen met de situatie (‘dit is niet normaal maar wordt dat straks wel’, zegt mijn brein dat gewend is om om te gaan met mijn panikerende lichaamsdelen) in die tijd dus… nou daar weet ik niet veel van, eigenlijk. Volgens mij ga ik dan maar naar de wc, (‘kijk, ze hebben hier ook gewoon wc’s, zie je wel?’, kletst mijn brein geruststellend verder).
Daarna moet Levensgezel L per se nog hoger. Samen met nog zo’n dertig lui die zo zijn, beklimt hij een duidelijk onbegaanbare hoop rotsblokken, omhoog naar een kruis. En ik wacht op een stoel (‘kijk, ze hebben hier ook gewoon stoelen’, neuzelt mijn brein). Vanaf die stoel plak ik met mijn ogen mijn man vast aan de berg. Uitsluitend door deze magische kracht komt hij weer veilig bij mij terug.
Daarna gaan we samen op pad. Langs een pad waar je alleen maar af kan vallen als je je uiterste best doet en een flinke aanloop neemt en heel ver kan springen. Maar dat snapt alleen mijn brein maar dat zwijgt nu het ziet dat het wel weer zo’n beetje gaat. Want als ik een plekje heb gevonden om te zitten dat voldoet aan mijn veiligheidsnorm (onevenredig veel zuigkracht van de bodem) ga ik daar zitten ( met onevenredig veel zwaartekracht van mijn lijf).
En dan gebeurt het: ik kijk en er is alleen maar de oeroude wereld en daar word ik heel rustig van. Deemoedig en supermachtig tegelijk. En dan gaan we naar het restaurant. ‘Kijk, ze hebben hier ook gewoon patat…’, o nee, het hoeft niet meer: alles doet het weer.
Dit moest eigenlijk een sociaal bewogen stukje worden. Over mensen aan de top van de samenleving, niet de gasten, maar de gevestigden, soms generaties lang. Ik wilde mijn vermoeden uitspreken dat als je in die kringen verkeert, je niet zo goed ziet als je denkt dat je ziet. Ik ben helaas in de metafoor blijven steken. Of misschien deugde die sowieso niet. Maar ik weet nu wel hoe het voelt om je supermachtig te voelen: lekker.
Maar het moet niet te lang duren.
Bij de eerste zin dacht ik; ah, het gaat over mij/ons. Gaande weg bleek dat we dan nog wat hoger hadden moeten wonen. De duizend meter waarop wij wonen is niet bewustzijnsverruimend nog vernauwend. We zijn na tien jaar aangepast en er aan gewend. We hebben de zuigkracht van de bodem niet nodig om ons veilig te voelen. We zijn buitengewoon blij met de afstand die wij hebben tot dat gedoe daar beneden en nog blijer met de afstand tot al het gedoe in Nederland, dat nog verder naar beneden ligt.
Ik voel mij zeker niet supermachtig. Liever blijf ik onder het maaiveld.
Uiteindelijk kwam de metafoor wat wazig als de aap uit de mouw.
Ja, die metafoor… voor mij ook niet toereikend uiteindelijk, daar heb je helemaal gelijk in 😉 Ik zoek gewoon door naar een andere, om de stevige positie van de gevestigde maatschappelijke orde die aan de knoppen zit ter discussie te stellen. Niet omdat ik het ze niet gun, maar omdat ze geen plek gunnen aan mensen die weten wat er speelt onder minder geslaagde mensen, of erger, mensen die maatschappelijk tussen de wielen van het systeem komen. Ze zouden wat meer mensen ‘naar boven’ moeten laten komen om eens mee te praten. Wordt vervolgd!