Impulsief

Impulsief

Impulsief

Sommige goede beslissingen neem je per ongeluk, ik tenminste.

De aanloop.

Eerst was er op De Correspondent een discussie onder het stuk Lijm en tomatensoep zijn pas het begin van het klimaatverzet. En dat is maar goed ook . Die verliep merkwaardig: soep kwam op glas, was niet erg en trouwens met de planeet is het veel erger. Niks agressie. Daarna kwam op hetzelfde forum de discussie over ‘Alle miljardairs onder de guillotine’, de titel van een interview met de schrijver van een boek met dezelfde titel. Wie dat interview leest ziet dat de titel niet de enige bedenkelijke uitlating is. Maar voor de planeet mag alles. Niks agressie. Tuurlijk zijn ze tegen geweld! Maar ja, ze kunnen er natuurlijk niet voor instaan dat anderen het wél gaan gebruiken, snap je? We moesten de agressieve taal trouwens zien als ironie, zeiden ze van De Correspondent. Nou wil de ironie dat dit ook de smoes is van complotdenker, klimaat- en Holocaustontkenner Thierry B. Moord is ook maar een mening, zoiets. Dus nee, ik snapte het niet.

Zonder toekomstgerichte vijftigplussers is Nederland verloren’ verscheen onlangs. Nou, zeiden we thuis, dat klinkt niet gek, ze hebben ons nodig. Maar deze klaagzang over de grijze golf die zo conservatief is, klonk wél gek. Niet het voorstel om jongeren vanaf 15 jaar stemrecht te geven, dat klonk best aardig. Maar ik betwijfelde of het beoogde doel -een progressief en klimaatvriendelijk beleid- gehaald zou worden. Dat vond een ander lid kennelijk ook. Die opperde om het cohort stemmers niet alleen aan de onderkant uit te breiden, maar tegelijk aan de bovenkant, ter hoogte van 75 jaar, een koppie kleiner te maken. Daar had je warempel de guillotine weer! Dit radicale voorstel werd door De Correspondent nog uitgelicht ook. Naar later bleek alleen vanwege de onderkant, maar toen was het frisse debat over de bovenkant al gestart. Als mensen eenmaal een groep tussen de kaken hebben, laten ze niet meer los: oud is rijk is egoïst is dement.

Lief L -actieve duurzaamheidswerker- is al een jaar door zijn stemrecht heen. Ikzelf -lid van twee linkse partijen- over vier jaar. Maar volgens de gegevens zijn wij op grond van onze leeftijd conservatief en geven niet om het klimaat.

Nou zal het in het echte leven zo’n vaart niet lopen, zegt de ratio. Maar bij mij dringt de emotie vaak voor. Dus verontwaardigd en bezorgd over de achteloze vijandigheid in deze kolommen de laatste maanden, speelde ik weer eens met de gedachte mijn abonnement op te zeggen. Nou moet u weten: een impulsief mens speelt en denkt met zijn handen. Mijn zelfonderzoek eindigde dus abrupt bij Instellingen/Lidmaatschap toen ik nieuwsgierig op ‘hier’ (opzeggen) drukte: geen tussenstap meer, meteen een bedankje voor mijn bedanken.

Het was niet de bedoeling, toch is het beter zo. Mijn overprikkelde hoofd en hart zijn wel weer klaar met dat laptopradicalisme.

Tot eind september mag ik me nog ergeren op De Correspondent. En zij aan mij.

En me bedenken, want impulsief blijf ik.

 

Verwachtingen

Verwachtingen

Verwachtingen

Vlak voor het feest van het licht, waren wij aan de beurt, Lief L. en ik. In die volgorde, twee dagen ertussen. Vijf maal in de rij voor een vaccin kon niet voorkomen dat een zeker virus zich comfortabel nestelde in ons systeem. We wisten natuurlijk wel dat dat kon. ‘Niet de vraag óf, maar wanneer’ had onze huisarts nog gezegd. Ik ben dan zo eigenwijs te denken dat ik de uitzondering ga zijn.

Twee rode streepjes dus.

Eigenlijk was ik daar ook wel weer een beetje trots op: nou hoorde ik er helemaal bij. En je krijgt dankzij zoveel prikken de thuisversie, toch? Paar dagen snotteren, of zelfs helemaal niks merken. Toch?

Oké, de thuisversie was het, we hoefden niet aan de zuurstof. Maar ik vond het niet smaken naar Corona light. We werden best wel ziek. En chagrijnig. Zoals je de pest in hebt als een aankoop tegenvalt: dát hadden we toch niet besteld?

Bovendien bleek ik een tweede verwachting te hebben: ik zou sneller herstellen dan mijn lief.

Was ik wel even vergeten dat hoesten mijn specialiteit is, en dus de achilleshiel. Feitelijk hoest ik vanuit de tenen, maar oké, zo is nou eenmaal die zegswijze.

Een korte verhandeling over hoesten: het is eenrichtingsverkeer, je kunt alleen uitademen.

Een wat langere verhandeling: in het normale hoestleven kun je de toestand onder controle houden door ontspanning en daardoor verbreding zodat er weer twee ademrichtingen benut kunnen worden. Essentieel voor het vervolg van je leven, toch? Zo niet bij corona.

Dus nu een verhandeling over corona. In het dna verankerd  zit een in-en-in slecht karakter: de droge keelkriebel. Die het hele luchtwegensysteem tot in de diepste diepte activeert tot het nat is.  En blijft. Overdag nog te doen, voor ervaren hoesters. Maar ’s nachts niet. En eigenlijk valt het overdag ook niet mee.

Enfin, we zijn inmiddels bijna vier weken verder. Besmettelijk zijn we niet meer, maar iedereen deinst nog achteruit, vooral bij mij.

Verwachtingen durf ik niet meer te hebben, maar het zal in 2023 wel overgaan.

Verwacht ik.

Toch?